รายงานล่าสุด! ปี 2568 ไทยพบผู้ติดเชื้อเอชไอวี รายใหม่กว่า 13,000 คน

แม้ว่าโลกจะก้าวหน้าในการรักษาเอชไอวี และการป้องกันการแพร่เชื้อเอชไอวี แต่ข้อมูลล่าสุดจากกระทรวงสาธารณสุขประจำปี 2568 เผยให้เห็นว่าภารกิจยังไม่จบ เมื่อประเทศไทยพบผู้ติดเชื้อเอชไอวีรายใหม่ถึง 13,357 คน และมีผู้ติดเชื้อเอชไอวีสะสมสูงถึง 547,556 คน โดยส่วนใหญ่มาจากการมีเพศสัมพันธ์โดยไม่ป้องกัน สถานการณ์นี้สะท้อนให้เห็นว่าการให้ความรู้ การป้องกัน และการเข้าถึงบริการสุขภาพทางเพศยังมีจุดอ่อนที่ต้องรีบแก้ไขอย่างเร่งด่วน

ในปี 2568 ประเทศไทยยังคงเผชิญกับความท้าทายในการควบคุมการแพร่ระบาดของเชื้อเอชไอวี (HIV) จาก รายงานล่าสุดของกรมควบคุมโรค กระทรวงสาธารณสุข พบว่า

• จำนวนผู้ติดเชื้อเอชไอวีสะสม อยู่ที่ 547,556 คน

• จำนวนผู้ติดเชื้อเอชไอวีรายใหม่ถึง 13,357 คน ภายในปีเดียว

รายงานล่าสุด! ปี 2568 ไทยพบผู้ติดเชื้อเอชไอวี รายใหม่กว่า 13,000 คน

ปี 2568 ไทยพบผู้ติดเชื้อเอชไอวี กว่า 13,000 รายใหม่ ใครคือกลุ่มเสี่ยง?

สถานการณ์เอชไอวีในประเทศไทยประจำปี 2568 ยังคงน่าเป็นห่วง เมื่อกรมควบคุมโรค กระทรวงสาธารณสุขรายงานว่า ปีนี้มี ผู้ติดเชื้อเอชไอวีรายใหม่ถึง 13,357 คน ซึ่งถือเป็นตัวเลขที่สะท้อนถึงช่องว่างสำคัญด้านการป้องกัน การให้ความรู้ และการเข้าถึงบริการสุขภาพทางเพศ โดยเฉพาะในกลุ่มประชากรที่มีพฤติกรรมเสี่ยง

ข้อมูลชี้ให้เห็นว่า ผู้ติดเชื้อรายใหม่กระจายตัวอยู่ทั่วประเทศ แต่มีความเข้มข้นในพื้นที่เขตเมือง และจังหวัดใหญ่ โดยเฉพาะกลุ่มที่มีวิถีชีวิตแบบเปิดหรือกลุ่มที่ต้องเผชิญกับการตีตราทางสังคม ทำให้ไม่กล้าเข้ารับการตรวจหรือปรึกษาแพทย์อย่างเปิดเผย

กลุ่มอายุที่พบการติดเชื้อเอชไอวีมากที่สุด

การวิเคราะห์ตามช่วงอายุพบว่า กลุ่มวัยรุ่น และวัยหนุ่มสาวยังคงเป็นกลุ่มหลักของการติดเชื้อรายใหม่

• กลุ่มอายุ 15–24 ปี เป็นกลุ่มที่มีสัดส่วนสูงสุดของผู้ติดเชื้อรายใหม่ คิดเป็นกว่า 35% ของทั้งหมด เป็นช่วงวัยแห่งการค้นหาตัวตน การเริ่มต้นมีเพศสัมพันธ์ และบางรายยังขาดความรู้เรื่องการป้องกันหรือการเข้าถึง PrEP/PEP อย่างเหมาะสม

• กลุ่มอายุ 25–34 ปี รองลงมาคือกลุ่มวัยทำงานตอนต้น ซึ่งมีความเป็นอิสระในการดำเนินชีวิตมากขึ้น มีคู่นอนหลายคน หรือใช้แอปนัดหมายทางเพศ (hook-up apps) เป็นประจำ ซึ่งหากไม่มีการใช้ถุงยางอนามัยหรือการป้องกันอย่างต่อเนื่อง ก็จะเพิ่มความเสี่ยงในการรับเชื้อเอชไอวี

กลุ่มประชากรที่มีความเสี่ยงสูงที่สุด

แม้ว่าการรณรงค์ป้องกันเอชไอวี ในประเทศไทยจะดำเนินมาอย่างต่อเนื่อง แต่ข้อมูลจากปี 2568 สะท้อนให้เห็นว่า กลุ่มเสี่ยงบางกลุ่มยังมีอัตราการติดเชื้อสูงอย่างต่อเนื่อง ซึ่งสะท้อนถึงความเหลื่อมล้ำในการเข้าถึงข้อมูล บริการ และการสนับสนุนเชิงระบบ

• ชายที่มีเพศสัมพันธ์กับชาย (MSM) กลุ่ม MSM ยังคงเป็นกลุ่มที่มีอัตราการติดเชื้อสูงที่สุดในประเทศไทย เหตุผลหลักคือความเสี่ยงของเพศสัมพันธ์ทางทวารหนัก ซึ่งเป็นลักษณะพฤติกรรมที่ไวต่อการติดเชื้อมากกว่าเพศสัมพันธ์ทางช่องคลอดหลายเท่า นอกจากนี้ยังมีอุปสรรคทางสังคม เช่น ความอับอาย การตีตรา และการถูกเลือกปฏิบัติที่ทำให้หลายคนในกลุ่มนี้ไม่กล้าเข้ารับบริการทางสุขภาพ

• กลุ่มวัยรุ่น กลุ่มวัยรุ่นถือเป็นกลุ่มที่น่ากังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ โดยเฉพาะในช่วงอายุ 15–24 ปี ที่พบว่ามีการติดเชื้อเอชไอวี รายใหม่มากถึงกว่า 1 ใน 3 ของทั้งหมดในปี 2568 วัยรุ่นจำนวนมากขาดการเรียนรู้เรื่องเพศอย่างรอบด้าน โดยเฉพาะความรู้เกี่ยวกับ PrEP, PEP และการใช้ถุงยางอย่างถูกวิธี รวมถึงการเข้าถึงบริการในโรงเรียนหรือชุมชนที่ยังไม่เพียงพอ

• ผู้ใช้สารเสพติด กลุ่มผู้ใช้สารเสพติด โดยเฉพาะผู้ที่ใช้เข็มฉีดยาร่วมกัน ยังคงมีความเสี่ยงสูงมากต่อการติดเชื้อเอชไอวี นอกจากนี้ การใช้ยาเสพติดกระตุ้น เช่น ไอซ์ หรือยากระตุ้นอารมณ์ทางเพศ อาจทำให้บุคคลควบคุมตนเองได้น้อยลงขณะมีเพศสัมพันธ์ นำไปสู่การละเลยการใช้ถุงยางหรือมีคู่นอนหลายคนในเวลาใกล้เคียงกัน

จังหวัดที่มีอัตราผู้ติดเชื้อเอชไอวีสูงสุดในปี 2568

ข้อมูลการกระจายตัวของผู้ติดเชื้อเอชไอวีใหม่ในประเทศไทยพบว่า มีบางจังหวัดที่มีอัตราการติดเชื้อสูงกว่าค่าเฉลี่ยประเทศ ได้แก่

• กรุงเทพมหานคร ด้วยความเป็นเมืองหลวง มีประชากรแฝง และกลุ่มประชากรที่หลากหลาย การใช้ชีวิตแบบเสรี และมีโอกาสเปลี่ยนคู่นอนสูง ทำให้เป็นพื้นที่ที่มีการติดเชื้อสูงต่อเนื่องทุกปี

• เชียงใหม่ จังหวัดที่มีทั้งนักท่องเที่ยว นักศึกษา และกลุ่มวัยรุ่นที่เข้าถึงโซเชียลมีเดียและแอปนัดหมายทางเพศได้ง่าย บางครั้งอาจขาดการเข้าถึงความรู้ และบริการทางการแพทย์ที่เหมาะสม

• ขอนแก่น เมืองการศึกษา และศูนย์กลางภาคอีสาน มีนิสิตนักศึกษาจำนวนมาก และมีแนวโน้มของพฤติกรรมเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นตามการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรม

• ภูเก็ต เมืองท่องเที่ยวระดับนานาชาติที่มีการเคลื่อนไหวของประชากรสูง ทั้งคนไทย และชาวต่างชาติ ทำให้เป็นจุดเชื่อมโยงของการแพร่กระจายของเชื้ออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แนวทางป้องกันเพื่อหยุดวงจรการแพร่เชื้อเอชไอวีด้วยความรู้ และเข้าถึงบริการ

สาเหตุหลักของการติดเชื้อเอชไอวีเพิ่มมาจากการมีเพศสัมพันธ์โดยไม่ป้องกัน

หนึ่งในข้อมูลที่ชัดเจนที่สุดจากรายงานสถานการณ์เอชไอวี ปี 2568 คือ มากกว่า 90% ของการติดเชื้อเอชไอวี รายใหม่ในประเทศไทย เกิดจากการมีเพศสัมพันธ์โดยไม่ใช้ถุงยางอนามัย ซึ่งถือเป็นสาเหตุหลักอย่างต่อเนื่องในรอบหลายปีที่ผ่านมา โดยเฉพาะในกลุ่มประชากรที่มีความเปราะบางต่อความเสี่ยง เช่น วัยรุ่น และชายที่มีเพศสัมพันธ์กับชาย (MSM)

พฤติกรรมทางเพศที่ไม่ได้ป้องกัน

แม้ว่าในปัจจุบันประเทศไทยจะมีมาตรการส่งเสริมให้ประชาชนเข้าถึงอุปกรณ์ป้องกัน เช่น ถุงยางอนามัย หรือบริการ PrEP/PEP ได้สะดวกขึ้น แต่พฤติกรรมทางเพศที่ขาดความระมัดระวังยังคงเป็นปัญหา โดยมี 4 ปัจจัยเสี่ยงสำคัญที่เกี่ยวข้องกับการติดเชื้อเอชไอวี ดังนี้

• การไม่ใช้ถุงยางอนามัยอย่างสม่ำเสมอ หลายคนอาจเข้าใจว่าการมีเพศสัมพันธ์กับ คนที่ไว้ใจได้ หรือคนที่ดูสะอาด จะปลอดภัยจากการติดเชื้อ แต่ในความเป็นจริง ไม่มีทางใดรู้ได้แน่ชัดว่าคู่นอนปลอดเชื้อหรือไม่ หากไม่ได้ตรวจเลือดโดยตรง การไม่ใช้ถุงยางในทุกครั้งจึงเพิ่มความเสี่ยงอย่างมาก โดยเฉพาะในกรณีที่เป็นคู่นอนชั่วคราวหรือคู่นอนหลายคน

• การใช้สารเสพติดระหว่างมีเพศสัมพันธ์ สารเสพติด เช่น ยาไอซ์ (methamphetamine), poppers, หรือแม้กระทั่งแอลกอฮอล์ สามารถส่งผลให้เกิดการขาดการควบคุมตนเองในระหว่างการมีเพศสัมพันธ์ เพิ่มโอกาสของการละเลยการป้องกัน เช่น การไม่ใส่ถุงยาง หรือการมีเพศสัมพันธ์กับคู่นอนที่ไม่รู้จักมาก่อน ซึ่งเพิ่มความเสี่ยงต่อการติดเชื้อเอชไอวีอย่างมีนัยสำคัญ

• การมีคู่นอนหลายคน ยิ่งจำนวนคู่นอนมากขึ้นเท่าไร ความเสี่ยงในการรับเชื้อจากใครสักคนที่อาจมีเชื้อโดยไม่รู้ตัวยิ่งเพิ่มขึ้นตามไปด้วย โดยเฉพาะกลุ่มวัยรุ่นที่ยังอยู่ในช่วงทดลองหรือเริ่มสร้างประสบการณ์ทางเพศ หากขาดความรู้ และไม่ใช้มาตรการป้องกันที่เหมาะสม ก็จะเพิ่มโอกาสของการติดเชื้อในระยะยาว

• ความไม่เข้าใจเรื่อง PrEP และ PEP แม้ว่ายา PrEP (ยาป้องกันก่อนสัมผัสเชื้อ) และ PEP (ยาหลังมีความเสี่ยงภายใน 72 ชั่วโมง) จะเป็นเครื่องมือทางการแพทย์ที่มีประสิทธิภาพสูงในการป้องกันเอชไอวี แต่กลับยังมีคนจำนวนไม่น้อยที่ไม่รู้จัก หรือเข้าใจผิดเกี่ยวกับวิธีใช้ และการเข้าถึงบริการเหล่านี้ ซึ่งทำให้พลาดโอกาสในการป้องกันในช่วงเวลาสำคัญ

สิ่งที่ผู้มีพฤติกรรมเสี่ยงควรทำ

การรู้จักตนเองว่าอยู่ในกลุ่มเสี่ยง และตัดสินใจดูแลตัวเองอย่างสม่ำเสมอเป็นจุดเริ่มต้นของการลดการแพร่ระบาดของเชื้อเอชไอวี ได้อย่างมีประสิทธิภาพ โดยมีแนวทางสำคัญดังนี้

• ตรวจเอชไอวีอย่างน้อยทุก 3–6 เดือน

• ปรึกษาแพทย์เกี่ยวกับการใช้ยา PrEP หรือ PEP

• ฉีดวัคซีนป้องกันโรคทางเพศสัมพันธ์ เช่น HPV และไวรัสตับอักเสบ

• ใช้ถุงยางอนามัยทุกครั้งที่มีเพศสัมพันธ์ ไม่ว่าจะกับคู่นอนประจำหรือไม่ประจำ

• หลีกเลี่ยงการใช้สารเสพติดระหว่างมีกิจกรรมทางเพศ

แนวทางเหล่านี้ไม่เพียงลดความเสี่ยงให้ตนเอง แต่ยังช่วยป้องกันไม่ให้เชื้อแพร่กระจายไปยังผู้อื่นอย่างไม่รู้ตัว

แนวทางป้องกันเพื่อหยุดวงจรการแพร่เชื้อเอชไอวีด้วยความรู้ และเข้าถึงบริการ

แนวทางป้องกันเพื่อหยุดวงจรการแพร่เชื้อเอชไอวีด้วยความรู้ และเข้าถึงบริการ

แม้ว่าเทคโนโลยีทางการแพทย์ในปัจจุบันจะสามารถควบคุมเชื้อเอชไอวีได้อย่างมีประสิทธิภาพ แต่สิ่งที่ยังคงเป็นความท้าทายของประเทศไทยในปี 2568 คือการ "หยุดวงจรการแพร่เชื้อ" ให้ได้อย่างแท้จริง ซึ่งต้องอาศัยความร่วมมือจากทุกภาคส่วน รวมถึงการให้ความรู้ที่ถูกต้อง และการขยายการเข้าถึงบริการอย่างครอบคลุม และเป็นมิตร

ส่งเสริมการใช้ถุงยางอนามัย

ถุงยางอนามัยยังคงเป็นเครื่องมือป้องกันการติดเชื้อเอชไอวี และโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์อื่น ๆ ที่มีประสิทธิภาพสูงสุด การรณรงค์ในอดีตอาจเน้นเพียงระดับประชาชนทั่วไป แต่ในยุคปัจจุบันควรเจาะลึกไปถึงกลุ่มเยาวชน นักเรียน และนักศึกษาในสถานศึกษา

• ควรมีการแจกจ่ายถุงยางฟรีในสถานที่เข้าถึงง่าย เช่น โรงเรียน มหาวิทยาลัย คลินิกสุขภาพวัยรุ่น

• เพิ่มการให้ความรู้เรื่องการใช้ถุงยางที่ถูกวิธีในหลักสูตรเพศศึกษา

• ใช้สื่อสังคมออนไลน์ในการส่งเสริมการใช้ถุงยางแบบตรงไปตรงมา ไม่ประณามพฤติกรรมทางเพศ

ขยายการเข้าถึง PrEP และ PEP

การเข้าถึงยาต้านไวรัสเพื่อป้องกันการติดเชื้อเอชไอวีมีบทบาทสำคัญในการลดการแพร่ระบาด โดยเฉพาะในกลุ่มที่มีความเสี่ยงสูง

• PrEP (Pre-Exposure Prophylaxis): สำหรับบุคคลที่ยังไม่ติดเชื้อแต่มีความเสี่ยงสูง เช่น กลุ่ม MSM ผู้ที่มีคู่นอนหลายคน หรือผู้ที่อยู่ในความสัมพันธ์กับผู้ติดเชื้อเอชไอวี

• PEP (Post-Exposure Prophylaxis): สำหรับผู้ที่เพิ่งเผชิญกับความเสี่ยงแบบฉุกเฉิน เช่น ถุงยางแตก หรือถูกล่วงละเมิดทางเพศ ซึ่งต้องเริ่มใช้ยาภายใน 72 ชั่วโมง

ภาครัฐควรจัดสรรงบประมาณ และระบบสนับสนุนให้ PrEP และ PEP เป็นบริการที่ประชาชนทุกกลุ่มสามารถเข้าถึงได้โดยไม่ติดเงื่อนไขมากเกินไป

เพิ่มคลินิกให้คำปรึกษา และตรวจหาเชื้อเอชไอวีที่เป็นมิตร

คลินิก และสถานบริการสุขภาพไม่ควรเป็นแค่สถานที่ตรวจเลือด แต่ควรเป็นพื้นที่ที่ผู้มาใช้บริการรู้สึกปลอดภัย ไม่ถูกตัดสิน และได้รับข้อมูลที่ถูกต้อง

• สนับสนุนคลินิกเฉพาะทางด้านสุขภาพทางเพศในแต่ละจังหวัด

• ส่งเสริมบริการตรวจเร็ว รู้เร็ว รักษาเร็ว ด้วยผลตรวจภายในวันเดียว

• เพิ่มเจ้าหน้าที่ที่ผ่านการอบรมเฉพาะด้าน LGBTQ+ และเพศศึกษาแบบไม่ตัดสิน

การมีคลินิกที่ตอบโจทย์คนรุ่นใหม่ และกลุ่มเปราะบาง จะช่วยลดอคติ และทำให้ประชาชนกล้าที่จะเข้ารับบริการมากขึ้น

สื่อสารสาธารณะด้วยข้อมูลที่เป็นกลาง และสร้างความเข้าใจ

ปัจจุบัน ความเข้าใจผิดเกี่ยวกับเอชไอวียังพบได้ในหลายพื้นที่ ทั้งในสื่อมวลชน การศึกษา และแม้แต่บุคลากรทางการแพทย์บางส่วน ดังนั้น การสื่อสารสาธารณะเชิงบวก และไม่ตีตรา คือกุญแจสำคัญในการเปิดใจประชาชน

• ใช้ภาษาที่ไม่สร้างความกลัว เช่น ตรวจเพื่อรู้ รู้เพื่อรักษา แทนติดแล้วจะตาย

• เผยแพร่เรื่องราวของผู้ติดเชื้อที่ควบคุมโรคได้ดี เพื่อสร้างภาพจำใหม่ว่า “อยู่กับเอชไอวีอย่างมีคุณภาพชีวิตเป็นไปได้”

• สื่อสารแบบสองทาง เช่น การจัดกิจกรรมพูดคุย เสวนา Q&A ในโรงเรียน หรือชุมชนออนไลน์

ความท้าทายของระบบสาธารณสุขไทย

แม้ว่าประเทศไทยจะมีโครงการด้านสุขภาพที่ครอบคลุมมากขึ้นในช่วงหลายปีที่ผ่านมา โดยเฉพาะบริการตรวจเอชไอวีฟรีปีละ 2 ครั้งภายใต้สิทธิหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ และการจัดสรรยาต้านไวรัสให้กับผู้ติดเชื้อโดยไม่มีค่าใช้จ่าย แต่ระบบสาธารณสุขไทยยังคงเผชิญกับอุปสรรคที่สำคัญหลายด้านในการจัดการกับการระบาดของเอชไอวีอย่างยั่งยืน

หนึ่งในความท้าทายหลักคือ การเข้าถึงบริการสุขภาพที่ยังไม่ทั่วถึง โดยเฉพาะในพื้นที่ชนบทหรือห่างไกลจากเมืองใหญ่ ทำให้ประชาชนจำนวนมากขาดโอกาสในการตรวจคัดกรอง ติดตามอาการ หรือแม้แต่รับความรู้เรื่องการป้องกันที่ถูกต้อง นอกจากนี้ ปัญหาความอาย ความกลัว และอคติที่ยังฝังลึกในสังคม ส่งผลให้หลายคนเลือกที่จะไม่เข้ารับการตรวจเอชไอวี เพราะกลัวถูกตีตราทางสังคมหรือถูกมองในแง่ลบ

กลุ่มวัยรุ่น และกลุ่มคนหลากหลายทางเพศ (LGBTQ+) ก็ยังถูกมองข้ามในแง่การเข้าถึงบริการที่ตอบโจทย์จริง กลุ่มเหล่านี้มีความต้องการเฉพาะทางที่ระบบบริการสุขภาพทั่วไปอาจยังไม่สามารถตอบสนองได้อย่างเพียงพอ ทั้งในด้านภาษาที่ใช้ การให้คำปรึกษา หรือความรู้สึกปลอดภัยเมื่อเข้ารับบริการ

อีกหนึ่งปัญหาที่ซ่อนอยู่คือ การสื่อสารสาธารณะที่ยังไม่สามารถเข้าถึงใจประชาชนได้อย่างแท้จริง แม้จะมีแคมเปญรณรงค์จำนวนมาก แต่หลายครั้งยังคงเน้นข้อมูลเชิงวิชาการหรือขาดมุมมองที่เชื่อมโยงกับชีวิตจริงของกลุ่มเสี่ยง ทำให้ไม่เกิดแรงจูงใจเพียงพอให้คนทั่วไปเห็นความสำคัญของการป้องกัน ตรวจหาเชื้อ หรือเริ่มต้นการรักษาอย่างเหมาะสม

ผลกระทบต่อระบบสุขภาพ และเศรษฐกิจ

การมีผู้ติดเชื้อเอชไอวี รายใหม่เพิ่มขึ้นกว่า 13,000 คนในปี 2568 ไม่เพียงแต่ส่งผลต่อบุคคล และครอบครัว แต่ยังเป็นภาระโดยตรงต่อระบบบริการสาธารณสุขของประเทศไทย ซึ่งมีข้อจำกัดทั้งด้านงบประมาณ บุคลากร และทรัพยากรทางการแพทย์

ภาระค่าใช้จ่ายต่อระบบสุขภาพ

แต่ละปี ประเทศไทยต้องจัดสรรงบประมาณจำนวนมากเพื่อดูแลผู้ติดเชื้อเอชไอวี ที่อยู่ในระบบการรักษาอย่างต่อเนื่อง โดยค่าใช้จ่ายต่อคนโดยเฉลี่ย ได้แก่:

• ค่ายาต้านไวรัส (ARV): 20,000 – 30,000 บาท/ปี

• ค่าตรวจติดตาม (Viral Load, CD4, ผลข้างเคียง): 5,000 – 10,000 บาท/ปี

• ค่าบริการ และระบบสนับสนุนสุขภาพอื่น ๆ เช่น การให้คำปรึกษา การเข้าถึงคลินิกเฉพาะทาง และค่าเดินทางของผู้ป่วย

ภาระต่อเศรษฐกิจในภาพรวม

เมื่อคนวัยทำงานติดเชื้อเอชไอวี และไม่ได้รับการรักษาอย่างเหมาะสม พวกเขาอาจเผชิญกับโรคแทรกซ้อนเรื้อรัง ส่งผลให้ไม่สามารถทำงานได้เต็มศักยภาพ สูญเสียรายได้ส่วนบุคคล และลดผลผลิตในระดับชาติ ซึ่งจะเป็นภาระทางเศรษฐกิจในระยะยาวต่อทั้งครอบครัว และประเทศ

ข้อมูลจากปี 2568 สะท้อนว่าการแพร่ระบาดของเอชไอวียังเป็นปัญหาใหญ่ในไทย โดยเฉพาะในกลุ่มวัยรุ่น และกลุ่มชายที่มีเพศสัมพันธ์กับชาย สาเหตุหลักคือการมีเพศสัมพันธ์โดยไม่ป้องกัน และขาดการเข้าถึงความรู้หรือบริการด้านสุขภาพเพศอย่างเพียงพอ

เพื่อหยุดวงจรการติดเชื้อใหม่ รัฐ และประชาชนต้องร่วมมือกันส่งเสริมการใช้ PrEP, ตรวจหาเชื้อเป็นประจำ และลดอคติทางเพศที่เป็นอุปสรรคต่อการเข้ารับบริการ

เอกสารอ้างอิง

• กรมควบคุมโรค กระทรวงสาธารณสุข. (2568). รายงานสถานการณ์เอชไอวี/เอดส์ ประเทศไทย ปี 2568. [ออนไลน์] เข้าถึงได้จาก: https://ddc.moph.go.th

• UNAIDS. (2024). Global HIV & AIDS statistics — Fact sheet. [ออนไลน์] เข้าถึงได้จาก: https://www.unaids.org/en/resources/fact-sheet

• Centers for Disease Control and Prevention (CDC). (2023). HIV Surveillance Report. [ออนไลน์] เข้าถึงได้จาก: https://www.cdc.gov/hiv/library/reports/hiv-surveillance.html

• World Health Organization (WHO). (2022). HIV/AIDS: Key facts. [ออนไลน์] เข้าถึงได้จาก: https://www.who.int/news-room/fact-sheets/detail/hiv-aids

• สำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ (สปสช.). (2567). ข้อมูลบริการตรวจเอชไอวีและการเข้าถึงยาต้านไวรัสภายใต้สิทธิหลักประกันสุขภาพ. [ออนไลน์] เข้าถึงได้จาก: https://www.nhso.go.th